Αγία Νοσταλγία

Έχω ένα θέμα με την νοσταλγία. Την έχω ψηλά, την βάζω σε θρόνο και κάθε τόσο την αποθεώνω. The good old days και τα λοιπά. Δεν μπορώ να κρίνω αν η νοσταλγία είναι καλό πράγμα. Σίγουρα είναι θετικό να σκέφτεσαι με ένα γλυκό χαμόγελο και να αναπολείς τα παιδικά/σχολικά/νεανικά/φοιτητικά χρόνια, αλλά τι γίνεται όταν το γλυκό χαμόγελο μετατρέπεται σε πικρό μειδίαμα ανακατεμένο με δάκρυα για τα χρόνια που περνούν και ποτέ δεν θα ξαναρθούν; Πρέπει να κοιτάμε που και που τα ωραία που αφήσαμε πίσω. Αλλά σίγουρα πρέπει επίσης να ελπίζουμε στα υπέροχα που θα ζήσουμε λίαν συντόμως ή που ίσως ζούμε και τώρα, και όμως δεν μπορούμε να δούμε με την πλάτη γυρισμένη στο παρελθόν. Η ψυχή είναι ένα κουτάκι γεμάτο μέχρι πάνω με αναμνήσεις, αλλά πάντα με ένα μαγικό τρόπο έχει λίγο κενό χώρο ακόμα.

Το ζήτημα είναι να κατεβάσω την Αγία Νοσταλγία από τον θρόνο της . Είναι θέμα συνειδητοποίησης της ύπαρξης του παραμορφωτικού πρίσματος «αχ τι ωραία ήταν τότε» , από το οποίο είτε δεν περνούν οι ακτίνες του βαρυφορτωμένου λυκόφωτος των θλιβερών στιγμών, είτε φτιασιδώνονται με ψεύτικα νοητά στολίδια για να μοιάζουν με την Ευτυχία. Κάθε ανάμνηση πρέπει να ταξινομείται με δικαιοσύνη  στον φάκελο της Νοσταλγίας.

Συνήθως αγνοούμε ότι ζούμε την Τελευταία Φορά. Το αντιλαμβανόμαστε λογικά κατόπιν εορτής, και όταν δεν υπάρχουν περιθώρια για διορθώσεις στο «κάδρο» μας. Άλλα αν τύχει και το γνωρίζουμε, τότε η Τελευταία Φορά αυτόματα γίνεται τόσο μουδιασμένη και κενή νοήματος! Είναι σαν να αποφεύγουμε να το ζήσουμε, λες κι έτσι θα πάψει να υπάρχει θεόρατο μπροστά μας το αδιέξοδο που γράφει «Τέλος». Έτσι , συνήθως στις ένδοξες αναμνήσεις η θέση της Τελευταίας Φοράς καταλαμβάνεται από την Προτελευταία Φορά, την οποία κατακυριεύσαμε μέχρι τέλους μέσα στην άγνοια του αναπόφευκτου. Ένα υπέροχο μίγμα απελπισίας και δίψας για ζωή και ελευθερία, μαζί με μια μικρή ελπίδα ότι το τέλος μπορεί και να μην έρθει ή ότι έτσι κι αλλιώς είναι μακριά και «μέχρι τότε βλέπουμε». Στον ήρεμο ωκεανό λοιπόν των άνευρων Τελευταίων Φορών, αντιπαρατάσσονται οι τρικυμισμένες θάλασσες Προτελευταίων Φορών, πάντα συνοδευόμενες  από τη νοσταλγική καραμέλα «κοιτά τι ωραία που ήτανε, που να το ξέραμε τότε ότι δεν θα το ξαναζούσαμε ποτέ».

Θέλω να ζήσω τη ζωή μου σε mode προτελευταίας φοράς. Κάθε φορά. Κάθε φορά που διασκεδάζω, που γελάω, που κλαίω, που κάνω ένα τσιγάρο, που τραγουδάω, που διαβάζω κάτι που με εντυπωσιάζει, που μιλάω , που γράφω, που τσουγκρίζω το ποτήρι μου, που σκέφτομαι, που ονειρεύομαι μια ζωή που θα έρθει, που αγκαλιάζω και φιλάω αυτούς που αγαπάω, που στο μυαλό μου γυρνάει ξανά και ξανά η φράση «στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε» ,  που περπατάω σε δρόμους που θα πάψουν να υπάρχουν, που θα αντικρίζω τέσσερις τοίχους που σε λίγο δεν θα είναι σπίτι ΜΟΥ, που βλέπω τον ήλιο να κρύβεται πίσω από τις ίδιες βρώμικες πολυκατοικίες ξανά και ξανά, κάθε φορά, κάθε στιγμή, να είναι η προτελευταία φορά. Και η τελευταία να μην έρθει ποτέ. Να μην υπάρχει λύπη, να μην μετανιώνω και να μην νοσταλγώ.

Η ένδοξη Προτελευταία Φορά, και όχι η δακρυσμένη Τελευταία. Και έτσι θα ρίξω την Αγία Νοσταλγία από τον θρόνο της. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Υ.Γ. Να και το λινκ το σωστό :